مذهبی -اجتماعی -علمی

نشانهء نخست ایمان آن بود که امام حسین علیه السلام فرموده است:انا قتیل العبرة ما ذکرت عند مومن الا بکی واغتم لمصابی.(من کشته اشکهای ریزانم.نزد هر انسان باورمند و مومنی از من یاد شود اوبر من خواهد گریست وبر رنجها و اندوههایم غمناک خواهد گشت.)بحارالانوار ج44

نشانهء دوم آن بود که من دریافتم چون ماه محرم فرامیرسد مرا غم و اندوه و پریشانی فرامیگیرد و این اندوهناکی را نشان از دوستداری پیشوایان پاک و پیروی از آنان یافتم چرا که خود آن بزرگوار فرموده اند:شیعتنا خلقوا من فاضل طینتنا و عجنوا بنور ولایتنا یصیبهم ما اصابنا:شیعیان و پیروان ما از فزونی گل آفرینش ما آفریده شده اند و با نور دوستی و ولایت ما آمیخته شده اند.آنچه که از خوشی و غمها به ما رسد گویی به آنها رسیده است.در روایات نیز آمده است که چون ماه محرم فرا میرسید نشانه های غمزدگی و اندوه در رخسار امامان صلوات الله علیهم اجمعین پدیدار میگشت.برای مثال: امام صادق علیه السلام را در روزهای محرم هرگز خندان نمیدیدند و امام رضا علیه السلام همواره در دهه نخست ماه محرم غمناک و اندوهگین و ماتمزده بود و برای امام حسین علیه السلام مجلس سوگواری برپا مینمودند و بانوان در پشت پرده به سوگ مینشستند و چون کسی در مجلس سوگواری گام مینهاد اگر توان شعر سرایی داشت امام علیه السلام اورا امر میفرمود که برای آن امام شهید سوگوارانه شعری بخواند و مرثیه سرایی کند آنسان که در باره دعبل خزاعی چنین آمده است.وچون کسی توان شعر خوانی و مرثیه سرایی نداشت خود آن حضرت مصیبتها و رنجهای امام حسین علیه السلام را سوزناکانه بازگو مینمود و درباره غمهایش مرثیه سرمیداد همانگونه که در روایت ریان بن شیب آمده است که چون نخستین روز ماه محرم فرا رسید امام رضا علیه السلام ریان را فرمود:ای پسر شیب هرگاه برای مصیبتی گریان شدی بر حضرت حسین علیه السلام گریه کن چراکه اورا بسان گوسفندی سربریدند و هیجده نفر از مردان خانواده اش را همراه او به شهادت رساندند.بحارالانوار ج44